czwartek, 17 listopada 2016

13. Słowa, które nic nie znaczą

Wyciągnęła z kieszeni srebrny, misternie zdobiony klucz. Było już dziesięć minut po ciszy nocnej, więc nikt niepożądany nie powinien się kręcić po korytarzu. Mimo to Rose rozejrzała się dokoła. Dopiero wtedy ostrożnie włożyła klucz do zamka i przekręciła trzykrotnie. Musiała mocno popchnąć drzwi, żeby ustąpiły.
Znalazła się na niewielkim dziedzińcu zalanym światłem księżyca. Kołysały się tutaj na wietrze pąki czarodziejskich róż, utrzymywanych przy życiu magią. Rose wiedziała, że wstęp tutaj miała zaledwie garstka osób w całym zamku i raczej nie miałby kto podlewać kwiatów — no chyba że zająłby się tym profesor Longbottom, ale on, z tego co wiedziała, nie otrzymał klucza.
Ona sama dostała go właściwie przez przypadek. W dniu jej piętnastych urodzin Hermiona wręczyła jej opakowany w folię klucz, mówiąc, że prowadzi do jednego z sekretnych miejsc w zamku. Tajemniczy uśmieszek matki sugerował, że prezent pośrednio pochodził od dyrektorki, powszechnie znanej jako wielbicielka róż, lecz Rose wtedy o tym nie myślała. Wówczas jedynie ścisnęła przedmiot w swojej drobnej ręce, już się ciesząc z możliwości odwiedzenia pawilonu róż. Za dnia bardzo często to robiła, gdy chciała na osobności poczytać książkę, a miała dosyć sali tanecznej; teraz jednak pawilon wyglądał dosyć niepokojąco.
Miała nadzieję, że nikt nie zauważy braku pięciu główek. Choć wydawało jej się to profanacją, zebrała kwiaty za pomocą drżących rąk i czym prędzej wyszła, nie chcąc zostać ani chwili dłużej w ogrodzie.

Pozostałe dziewczyny już czekały w łazience Jęczącej Marty. Drgnęły, gdy skrzypnęły drzwi wpuszczające Rose do środka. Na ich twarzach malowało się napięcie — rzecz dosyć normalna w momencie łamania szkolnego regulaminu.
— Macie konwalie?
Gabrielle szybko przytaknęła, zeskakując z parapetu i starannie omijając wzrokiem przerażające umywalki. Dołączyła do klęczącej na podłodze Elissy, przed którą stały kociołek, moździerz, różdżka, zniszczona księga oraz stos konwalii. Rose również do nich podeszła, wyciągając z kieszeni zdobyte kwiaty. Rzuciła je na kupkę, a sama usiadła na podłodze.
— Dobra… Musimy zetrzeć te konwalie w moździerzu, a z róży wycisnąć sok, ale jeszcze nie mam pojęcia, jak… — wymamrotała Elissa, trzęsącymi się dłońmi przewracając kolejne strony wypożyczonej z biblioteki książki.
— Bibliotekarka pozwoliła ci to wynieść? — spytała zdumiona Rose.
— A owszem. Powiedziałam jej, że potrzebuję tego do wypracowania na obronę. Nie dopytywała. Poza tym ta książka i tak była w dziale normalnym, a nie Ksiąg Zakazanych. Nieważne, bierzmy się do roboty, pogadamy później…
Otarła pot z czoła.
— Daj, zetrę konwalie — zaproponowała dzielnie Gabrielle, biorąc do ręki moździerz. Wrzuciła do niego część kwiatów i tłuczkiem zaczęła je ugniatać. Wylał się sok, w miarę ucierania jednak zanikał, a w miseczce pozostawała tylko sucha zielono-biała masa. Zaraz dołączyły do niej również pozostałe konwalie.
W tym czasie Rose i Elissa skupiły się na analizowaniu pierwszej części przepisu. Doszły do wniosku, że najpierw powinny zagotować trochę wody w kociołku, dorzucić do niej konwalie, a na końcu wlać sok z róży. Na tym ich dzisiejsze zadanie się kończyło, gdyż przygotowaną porcję należało odstawić na tydzień i dopiero wtedy dodawać kolejne składniki.
— Ale jak wycisnąć sok z tych róży? — jęknęła brunetka z rozpaczą. — Zmiażdżyć nożem? W moździerzu? Zaklęciem?
— Myślę, że możemy użyć własnych rąk — odparła po namyśle Rose, przyglądając się dłoniom Gabrielle ucierającym konwalie. — Istnieje jedno zaklęcie na to, ale działa zbyt wybuchowo, żebyśmy mogły go teraz użyć. Obawiam się, że huk obudziłby cały zamek. Przygotuj wodę, ja się zajmę różami. 
Wzięła do ręki jedną z główek i ostrożnie umieściła w szklanej miseczce przetransmutowanej z papieru toaletowego. Dopiero wówczas zgniotła kwiat w dłoni, wyciskając tyle soku, ile się dało. Wbrew pozorom nie miał czerwonej barwy, lecz przypominającą mleczny kolor. Rose powtórzyła tę samą operację z pozostałymi różami, po czym z ulgą wyrzuciła resztki i umyła ręce.
Elissa uporała się z nalaniem wody do kociołka i usiłowała właśnie go podgrzać. Nie była nigdy specjalnie dobra w eliksirach, bardziej, ot, przeciętna. Umiała uwarzyć mniej skomplikowane mikstury, ale przy bardziej zaawansowanych już się gubiła.
— Skończyłam — sapnęła wreszcie. — Wygląda na to, że płomienie mają właściwy kolor, więc możemy dodawać konwalie…
Gdy tak siedziały wokół kociołka, płomienie rzucały na ich twarze upiorne, czerwono-fioletowe cienie. Czuły się co najmniej nieswojo, tym bardziej, że w samej łazience również panowała dosyć specyficzna atmosfera. Rose pamiętała historie opowiadane przez rodziców o Komnacie Tajemnic i za każdym razem, gdy patrzyła na ozdobione wężowym motywem umywalki, wzdrygała się.
Woda leniwie zabulgotała w kociołku, gdy w jej otchłań spadały resztki konwalii. Płomienie nie zmieniły barwy, więc na razie wszystko było w porządku i Elissa odetchnęła z ulgą. Zamieszała miksturę za pomocą swojej różdżki.
— Starczy! — powstrzymała ją Rose przed kolejnym okrążeniem. — Miały być cztery w prawo. Były już. Wystarczy.
— Merlinie, warzenie eliksirów takie skomplikowane… Dzięki. Teraz róże…?
— Za pięć minut. Woda musi zmienić kolor na jasnozielony. Odczekajmy. 
Obserwowały, jak powoli ciecz staje się zielona, trochę zbliżona barwą do szlamu. Elissa nieco spanikowana zajrzała do swojej książki, chcąc mieć pewność, że nie zrobiły niczego źle.
— Nie jest zbyt ciemne? — spytała z wahaniem.
Rose potrząsnęła głową.
— Według mnie jest okej. Możemy już dodać róże. Ty chcesz to zrobić czy ja mam…?
— Ty.
Ruda skinęła głową i sięgnęła po miskę wypełnioną białym sokiem. Powoli, kropla po kropli, wlała wszystko do kociołka. Płomienie natychmiast zmieniły kolor na pomarańczowy, co było dobrym znakiem. Rose wymieszała dwa razy całą miksturę i odetchnęła, odsuwając się od kociołka. Wywar już nie bulgotał tak jak na początku, choć wciąż unosiły się z niego białe bąbelki.
— Idealnie — oceniła. — Teraz musimy to tutaj zostawić. Raz na jakiś czas któraś z nas powinna tutaj zaglądać i zobaczyć, czy wszystko w porządku. Możemy nawet w ciągu dnia, byle nikt nas nie zobaczył wchodzących do tej łazienki.
Pozostałe dziewczyny zgodziły się z nią, przytakując głowami, wszystkie jednak z ulgą przyjęły informację, że koniec na dzisiaj. Nie wiedziałyby, czy ich nerwy zniosłyby dłuższe siedzenie w przeklętym pomieszczeniu.
Zebrały wszystkie swoje rzeczy i wzięły torby. Tylko Rose jeszcze przez chwilę kucała przy kociołku.
— Rosie, idziesz? — zawołała do niej Elissa, już naciskająca klamkę.
— Idźcie już. — Pomachała im z roztargnieniem. — Mam dzisiaj patrol. Zostanę tutaj jeszcze chwilkę.
Żadna z nich nie wiedziała, czy to prawda, czy kłamstwo, bowiem nie znały grafiku dyżurów, lecz ostatecznie wzruszyły ramionami i wymknęły się z łazienki, by następnie cichymi korytarzami przedostać się do Wieży Ravenclawu.
Natomiast Rose jeszcze przez chwilę siedziała wpatrzona w zielony wywar, wreszcie nieco leniwie wstała. Faktycznie miała za chwilę patrol (dochodziła jedenasta), lecz nie chciało jej się na niego iść. Nie wiedziała, czy po wszystkim będzie w stanie spokojnie zasnąć w nocy, ale cóż, obowiązek to obowiązek.
Wzięła swoją torbę, po czym dokładnie zamknęła za sobą drzwi, upewniając się, że nikt nie zobaczy przypadkiem zielonej smugi nad progiem. Dopiero wtedy nieco uspokojona wyruszyła na patrol. Miała tej nocy zająć się trzecim i czwartym piętrem. Niższe sprawdzali nauczyciele i chyba któryś z prefektów z Gryffindoru, już nawet nie pamiętała.
Trzymała w dłoni zapaloną różdżkę. Cienie układające się na ścianach zaczynały ją przerażać, a każdego poruszenie obrazu brała za żywego człowieka, chcącego na nią naskoczyć. Zlana zimnym potem co chwilę obracała się za siebie, żeby się upewnić, że nikt nie idzie z tyłu.
Zazwyczaj nie traciła zimnej krwi podczas nocnych patroli, tym razem jednak jej wyobraźnia oszalała po złamaniu kilku ważnych punktów szkolnego regulaminu. Nie, żeby Rose nie robiła tego wcześniej, bo robiła; nigdy jednak nie warzyła piekielnie trudnych eliksirów, nie kradła do nich składników… Zawsze były to raczej niewinne psikusy płatane wspólnie z Jamesem, Albusem lub Hugonem. Gdy została poważną panią prefekt, nie robiła nawet i tego.
Gdyby któryś z nauczycieli się dowiedział, miałaby przechlapane. Zresztą nie tylko ona, Elissa i Gabrielle również.
Zaśmiała się nerwowo, kiedy po raz kolejny cień, który wzięła za przemykającego ucznia, okazał się być konarem drzewa. Zwykła gra światła i ciemności potrafiła doprowadzić człowieka na skraj wytrzymałości nerwowej.
Weszła na kolejne piętro, nie napotykając po drodze nikogo. Wszyscy spali, nawet postacie na obrazach zdawały się milczeć. Było spokojnie — aż za spokojnie jak na gust Rose.
Światło różdżki rzucało zielony blask na podłogę, sprawiając, że wyglądała mdło. Na szczęście zaraz z ciemności wynurzył się rząd okien, dzięki czemu dziewczyna odetchnęła, gdy poczuła na twarzy rześki powiew powietrza. Odetchnęła głęboko, po czym wyjrzała na zewnątrz. Wiatr natychmiast stargał jej włosy, lecz nawet nie próbowała z nim walczyć.
Na niebie nie pojawił się księżyc, prawdopodobnie zakryły go chmury. Rose nie dostrzegła również morza gwiazd, widocznego zazwyczaj o tej porze nad Hogwartem. Tyle dobrego, że nawet chwilowe wyjrzenie przez okno dawało złudne poczucie bezpieczeństwa. Pewnie dlatego, że wtedy ciemność tak bardzo nie przytłaczała.
— Panno Weasley, co tu robisz o tej porze?
W pierwszej chwili dziewczyna wyprostowała się, gotowa do rzucenia zaklęcia na intruza, zaraz potem jednak zorientowała się, że stoi przed nią dyrektorka. Na jej twarzy widniały zmarszczki, dostrzegalne nawet w słabym świetle, jedyna oznaka tego, że kobieta się posuwała w latach. Nadal była tak samo silna, charyzmatyczna oraz energiczna jak w czasach swojej młodości.
— Mam patrol, pani dyrektor — wymamrotała ruda, opuszczając z zawstydzeniem różdżkę. — Musiałam chwilę odsapnąć.
— Rozumiem. Myślę jednak, że na dzisiaj już wystarczy. Wyglądasz na zmęczoną. Chcesz wrócić do dormitorium czy skorzystasz z zaproszenia na gorącą czekoladę i ciasteczka?
Rose w oszołomieniu przyjęła ofertę. Poszła za McGongall do jej gabinetu znajdującego się tuż za spiralnie kręconymi schodkami. Trzęsły jej się nogi, ale zrzuciła to na karb zmęczenia oraz zbyt dużej ilości adrenaliny. Naprawdę, przez chwilę myślała, że dyrektorka odkryła, co ona narobiła i że wzywała ją na dywanik.
Ale gdyby naprawdę chciała dać jej reprymendę, zrobiłaby to na korytarzu, prawda? I nie proponowałaby powrotu do dormitorium ani czekolady czy ciasteczek.
— Usiądź, proszę, moja droga.
Kobieta wskazała Rose miejsce naprzeciwko siebie, z czego dziewczyna skorzystała, nadal rozglądając się po pomieszczeniu. Nie mogła tego wiedzieć, ale pokój wyglądał dokładnie tak samo, jak w czasach Albusa Dumbledore’a, którego portret teraz sobie smacznie drzemał. Na półkach stały dokładnie te same przedmioty, dokładnie te same książki — no może trochę ich przybyło, gdyż profesor McGonagall dodała własną kolekcję.
— Wolisz czekoladę czy herbatę? Mam wyjątkowo dobrą, ale nie wiem, czy taką lubisz. Z pomarańczą, cynamonem, goździkami i miodem… Moja babka zawsze ją robiła w noce takie jak ta. Ale mam też czekoladę, jeśli byś wolała.
— Dziękuję, poproszę herbatę — wybrała szybko Rose, nie chcąc robić kobiecie problemu. Obserwowała, jak dyrektorka się krząta w rogu pomieszczenia, podgrzewając zaklęciem wodę w imbryku. Dopiero wtedy zalała nią esencję herbacianą znajdującą się w dwóch pękatych kubkach, dodała cynamon, goździki, miód oraz po jednym plasterku pomarańczy, po czym wręczyła Rose jedno z naczyń. Z drugim powędrowała na swój fotel.
— Dobrze się czujesz, Rose? — spytała z troską po dłuższej chwili wypełnionej siorbaniem gorącego napoju. — Wyglądasz blado.
— To nic takiego, jestem po prostu zmęczona — przyznała ruda. — Dobra jest ta herbata.
— Dziękuję. Cóż, myślę po prostu, że wzięłaś sobie za dużo na głowę. Zdajesz teraz ostatnie egzaminy, jesteś prefektem naczelnym, a do tego jeszcze turniej… Martwię się o ciebie, Rose, i wiem, że twoi rodzice również.
McGonagall odłożyła kubek na biurko i złożyła palce w piramidkę, jakby się nad czymś zastanawiała.
— Momentami faktycznie jest ciężko i ilość obowiązków mnie przerasta — przyznała Rose. — Ale nie potrafiłabym z niczego zrezygnować. Taniec jest dla mnie wszystkim, więc nie widzę opcji wycofania się z turnieju, a naukę i obowiązki prefekta jestem w stanie jakoś pogodzić. Proszę się nie martwić, pani profesor, to tylko chwilowe zmęczenie.
— Dobrze to słyszeć. Mimo wszystko jednak gdybyś naprawdę nie dawała sobie rady i chciała z czegoś zrezygnować, daj mi znać. Postaramy się z tym coś zrobić. Wiem, że ci zależy na turnieju, więc skup się teraz na tym. Oraz na nauce, w miarę możliwości. Jesteś zdolna i szybko się uczysz, więc sobie poradzisz. Jeśli chodzi o obowiązki prefekta, mogłabyś rozdzielić ich część pomiędzy pozostałych prefektów. Ty będziesz miała mniej pracy, a oni się może bardziej przyłożą.
— Ale pani profesor…
— Oczywiście, Rose, zrobisz, jak będziesz uważała. — Kobieta uśmiechnęła się. Przez chwilę naprawdę przypominała kota. — To tylko propozycja, dzięki której być może czułabyś się spokojniejsza i mniej zmęczona.
— Dziękuję, pani profesor, naprawdę to doceniam.
Rose upiła kolejny łyk herbaty — przyjemnie parzyła gardło — i rozważyła słowa dyrektorki. Niewątpliwie, coś w tym było. Być może nawet dzięki temu zdołałaby ograniczyć kontakty z Malfoyem…
Z drugiej jednak strony doskonale wiedziała, że nie może uciekać przez całą wieczność i zrzucać na innych swoje obowiązki. Podjęła się tego zadania, to musiała się z niego wywiązać. Mogła jedynie poprosić Wooda o wykonanie nieco większej niż zwykle ilości roboty papierkowej czy poprowadzenie jednego lub dwóch spotkań, ale nic więcej. Ewentualnie jeśli już by nie mogła wytrzymać, kilku prefektów mogłoby przejąć kilka nocnych patroli.
Do tego doszła ta sprawa z eliksirem…
Chyba rzeczywiście potrzebowała pomocy.
— Doskonale. — Kobieta wstała z krzesła i podeszła do jednego z regałów. Sięgnęła po leżący na półce szary pakunek, po czym podała go Rose. — Twoja matka mówiła, że lubisz mugolską literaturę. Może ci się te książki spodobają. Są dość stare, czytał je jeszcze mój dziadek albo i pradziadek, ale wyglądają na nowe. Sklejałam je niezliczoną ilość razy. Są teraz twoje.
— Dziękuję — tylko tyle była w stanie wyszeptać Rose, gdy rozplątywała sznurek otaczający paczkę. Było jej wstyd — za róże, za eliksir, podczas gdy dyrektorka okazywała jej taką dobroć.
Na jej podołek upadło wydanie „Mitów greckich”, „Pieśń dzikiej róży” oraz „Słowiczy śpiew”. Rose słyszała tylko o pierwszej z nich; Hermiona czasem opowiadała legendy na dobranoc. Pozostałe tytuły natomiast nic jej nie mówiły.
— To drobiazg, moja droga. I tak nie miałam już co zrobić z tymi książkami, więc oddaję je we właściwe ręce. Mam nadzieję, że się nimi zaopiekujesz.
Kobieta przyglądała się, jak Rose uważnie ogląda książki. Obchodziła się z nimi bardzo delikatnie, zupełnie jakby trzymała w rękach drogocenne skarby. Dokładnie tak samo patrzyła na księgi Hermiona, a przed nią Lily Evans i zapewne jeszcze kilka innych czarownic.
— Oczywiście, obiecuję to pani.
— Mam pewne podstawy przypuszczać, że „Słowiczy śpiew” miała w swoich rękach również Lily Evans. Ta książka stała przez jakiś czas w szkolnej bibliotece, dopiero kilka lat temu zabrałam ją stamtąd z powrotem — stwierdziła McGonagall z zadumą, zapewne wspominając swoją byłą uczennicę.
— Lubiła ją pani? — spytała nieśmiało Rose.
— Kogo?
— Lily Evans.
— Bardzo. Była bardzo zdolna, ale celowała w eliksirach. Z mojego przedmiotu osiągała wyniki powyżej oczekiwań. Tutaj, o dziwo, przodowali Huncwoci. James Potter, Syriusz Black i Remus Lupin. Ta trójka była najlepsza na roku z transmutacji, chociaż James i Syriusz regularnie oblewali inne przedmioty. Tylko Remus się przykładał zawsze i do wszystkiego.
Rose zaśmiała się pod nosem, wyobrażając sobie kopię swojego wuja Harry’ego na zajęciach z transmutacji, a obok niego młodszą wersję mężczyzny, którego widziała na zdjęciach w rodzinnym albumie — Syriusza Blacka. Wujek zawsze opowiadał o swoim ojcu z nostalgią i nie lubił wracać do tych wspomnień. Zawsze zmieniał wtedy temat, choć wiele razy go z Albusem błagali.
— Opowieści rodzinne chyba nigdy nie przestaną mnie zaskakiwać — skomentowała wreszcie. — A nasza rodzina ma ich wyjątkowo wiele.
— Z pewnością.
Rose objęła mocno trzy książki, wstając z krzesła. Czuła, że już się słania na nogach.
— Chyba już będę wracać do dormitorium. Pani profesor, bardzo dziękuję za herbatę i za książki… Nie wiem, jak się pani odwdzięczę.
— To drobiazg, Rose. Mam nadzieję, że ci chociaż trochę umilą październikowe wieczory. A gdy będziesz miała jeszcze ochotę na herbatkę z miodem i cynamonem, zapraszam. Jesteś tu bardzo mile widziana.
Kobieta odprowadziła dziewczynę pod same drzwi swojego gabinetu i pożegnała się z nią, gdy ta zaczynała schodzić po schodach. Pomachała jej jeszcze na pożegnanie, a wtedy wróciła do pokoju.
Rose niemalże zwaliła się ze schodów, pijana z ulgi, że jednak nikt jej nie chce wyrzucić z Hogwartu ani nie odbiera stanowiska. Z nadmiaru emocji już nie myślała racjonalnie, więc pozwoliła swoim nogom się nieść dobrze znaną drogą prowadzącą do Wieży Ravenclawu.

Z Dominique lały się siódme poty, kiedy usiłowała nadążyć za instrukcjami Scorpiusa. Tłumaczył metodycznie, cierpliwie, ale już i tak ze zmęczenia nie rozumiała, co do niej mówił. Miała problem ze skupieniem się na właściwej pracy nóg, myliła co rusz kroki i zwalniała w najgorszych momentach.
Była po prostu wykończona treningami oraz obojętnością Scorpiusa. Jej towarzysz w ogóle nie wyglądał na zmęczonego, nie zamierzał też oszczędzać swojej partnerki. Zachowywał przy tym tak doskonały dystans, że każdy jego gest irytował Dominique. Czegokolwiek by nie zrobiła, żeby przyciągnąć uwagę chłopaka, to zawodziło.
Początkowo się popisywała swoimi zdolnościami tanecznymi. Grała tak, jakby była w tym najlepsza i bardzo pewna siebie — a później zaczęła tę pewność zatracać w wirowaniu podczas walca, gdyż nie robiła ona żadnego wrażenia na Scorpiusie. Wręcz przeciwnie, chyba wzbudzała w nim litość, tym bardziej, że widział, że wcale nie umiała tak dużo, jak starała się pokazać.
Zmieniła więc taktykę. Zaczęła go bardziej kusić swoim ciałem, próbowała hipnotyzować spojrzeniem — miała przecież piękne oczy. Flirtowała z nim, wciągała do rozmowy i cieszyła się ich bliskością. Cóż bardziej mogło zbliżyć do siebie dwójkę ludzi niż taniec?
Kiedy wciąż napotykała mur obojętności chłopaka, zaczęła się wkurzać. Przecież to było zupełnie niemożliwe, żeby niczego nie zauważył, żeby choć przez chwilę nie poczuł chęci, żeby ją pocałować! Przecież najmniejszy dotyk wystarczył, żeby przez jej plecy przeszedł dreszcz, a serce zaczynało bić o wiele szybciej. Niemożliwe, żeby nie miała na niego absolutnie żadnego wpływu, żeby choć przez moment nie uległ emocjom! Niemożliwe, żeby jej techniki uwodzenia zawodziły!
Podczas ostatniego wypadu do Hogsmeade boleśnie odczuła porażkę. Zresztą dostrzegała już wcześniej przyczyny obojętności Scorpiusa, ale nie dopuszczała ich do świadomości. Próbowała zabrać go na randkę, a on tak po prostu ją ignorował, okazując złe maniery — zupełnie jakby wcale nie pochodził z jednego ze starożytnych czarodziejskich rodów. Zresztą zwyczajnie po ludzku ją to zabolało, bo któraż dziewczyna lubi być zostawiana przez swojego partnera? Wtedy jeszcze aż tak dobitnie tego nie rozumiała, ale teraz powoli zaczynała dochodzić do wniosku, że ma rywala.
Nie Albusa, oczywiście, on był tylko przyjacielem Scorpiusa, przynajmniej z tego, co zauważyła.
Właściwie to ten rywal był płci żeńskiej i musiał pochłaniać znaczną część uwagi Ślizgona, bo dla Dominique już nie pozostawało wiele. Ślizgonka jeszcze nie znała jej tożsamości, ale miała zamiar się dowiedzieć, kto to taki.
Na razie jednak treningi zupełnie ją wyczerpywały i nie wiedziała, jak uda jej się dobrnąć do prawie-początku-grudnia, kiedy miał się odbyć drugi etap turnieju. Niby opanowanie samych kroków nie było takie trudne, ale gorzej szło z poprawieniem postawy, nauczeniem się trudniejszych figur oraz dostosowaniem się do rytmu muzyki. Dominique nie należała do głupich osób, szybko chwytała podstawy, ale nie nadążała za Scorpiusem. Był bardzo wymagającym nauczycielem, a ona już teraz widziała, że jest zbyt dobry dla niej, bo nigdy nie dosięgnie jego poziomu tańczenia. Może i dawała sobie radę z techniką, ale brakowało jej iskry do tego całego wirowania; trochę się porwała z motyką na słońce, zgłaszając się do turnieju. Natomiast na kolejnych etapach musieli się zaprezentować na najwyższym poziomie i nie mogli sobie pozwolić na żaden błąd. A Dominique czuła, że jest zaledwie uczennicą, której daleko do swojego mistrza.
Nic dziwnego, że rosła w niej desperacja. I złość na siebie samą, bo rozpaczliwie chciała dorównać Scorpiusowi, okazać się równie dobra, jak on. Ale jednocześnie nie dawała rady. Przypominało to samonakręcającą się spiralę.
Z wysiłkiem wykonała kilka kolejnych kroków, marząc o tym, żeby już się znaleźć we własnym łóżku. Zdecydowanie miała dość na dzisiaj.
Jej wzrok mimowolnie powędrował na twarz Scorpiusa, na której widniało skupienie. Jedynie worki pod oczami mówiły o tym, że miał jakiekolwiek problemy — a przynajmniej te związane z zasypianiem. Jednak gdyby nie to, Dominique pomyślałaby, że wygląda na maksymalnie rozluźnionego. Pewnie dlatego, że robił to, co kochał.
— Nie patrz na mnie, tylko w lewo.
Dlaczego jego głos brzmiał tak chłodno i zimno, zupełnie jakby Scorpius recytował przepis na jakiś wyjątkowo obrzydliwy eliksir? Zupełnie jakby Dominique była tylko intruzem, którego należało się jak najszybciej pozbyć?
— Dobra, chyba potrzebuję przerwy — zadecydowała, odstępując o krok od chłopaka. Opadła na podłogę, po czym sięgnęła po ręcznik i kubek z wodą. Czarna koszulka, której używała podczas ćwiczeń, przykleiła jej się do pleców. Dominique potrzebowała prysznica, najlepiej zimnego, jeszcze przed pójściem spać.
— W porządku.
Scorpius usiadł obok niej, przeczesując włosy palcami. Miał na sobie zwykłą koszulkę i spodnie dresowe, ale nawet w tych ubraniach było mu do twarzy.
— Nie jesteś zmęczony?
— Hm? Nie. No dobra, może trochę. — Spojrzał na nią bystro, uśmiechając się kącikiem ust. — Jestem do tego przyzwyczajony, więc nawet nie czuję zmęczenia podczas tańca. Może dopiero teraz trochę mnie nogi bolą.
— Podziwiam cię.
— Daj spokój…
— Nie, serio mówię. Sama też bym chciała tak tańczyć… — stwierdziła z żalem. — Wiem, jestem kiepską uczennicą.
— Wiesz, na sukces zwykle trzeba zapracować. Nic nie przychodzi ot tak.
— Ale trzeba też mieć do tego talent. Przynajmniej do tańca. Inaczej możesz nawet pracować całą wieczność, a i tak nie zbliżysz się nawet do poziomu mistrzowskiego…
— Nie przesadzaj.
— Nie przesadzam. Po prostu chcę to wygrać. Chcę wygrać ten turniej.
Odstawiła kubek na ziemię i zacisnęła mocno pięści.
— Ja też. Nie martw się, do grudnia jest jeszcze dużo czasu. Zdążysz do tego czasu perfekcyjnie opanować ten taniec i oszołomisz widownię, jestem tego pewien. Zresztą pomogę ci się tego nauczyć.
— Dzięki. — Spojrzała na niego z wdzięcznością i nagle uderzyło ją to, jak blisko siebie siedzieli. Zazwyczaj chłopak unikał aż takiego zbliżenia, no chyba że podczas tańca. — Scorpius?
— Hm?
— Mogę cię o coś spytać?
— Jasne, pytaj.
Zaschło jej w gardle, ale jednak musiała zadać to pytanie i zyskać pewność, nawet za cenę spłonięcia ze wstydu.
— Czy ty mnie w ogóle lubisz? — wypaliła wreszcie.
Najpierw otrzymała w odpowiedzi zdumione spojrzenie zielonych oczu — wyraźnie się tego nie spodziewał — a dopiero później kolejne słowa, ostrożne, wyważone.
— Dlaczego w ogóle o to pytasz?
Cóż, skoro już zaczęła, równie dobrze mogła to skończyć.
— Nie lubisz przebywać w moim towarzystwie — wytknęła mu. — Ignorujesz mnie na korytarzu. Podczas wyjścia do Hogsmeade czym prędzej uciekłeś do tego swojego kumpla. Nawet teraz mam wrażenie, że zupełnie cię nie obchodzę.
Próbowała wywołać w nim poczucie winy, ale też i chciała się dowiedzieć, co chłopak o niej myśli. Naprawdę ją to ciekawiło, choć podejrzewała, że odpowiedź może zaboleć.
— Chcesz usłyszeć prawdę czy kłamstwo?
— Nie wiem, Scorpius. Zadałam ci pytanie. Ty na nie odpowiadasz, więc ty dokonaj wyboru.
Zacisnęła mocno powieki, czując, jak zaczyna pulsować jej głowa, a myśli wirują w diabelskim tańcu. Zapewne z nadmiaru emocji.
— Dobrze — westchnął, odchylając głowę do tyłu. — Prawdę mówiąc, nie wiem, co mam ci odpowiedzieć. To nie jest takie proste i nie takie czarno-białe, jak mogłoby się wydawać. Chciałbym ci powiedzieć, że cię lubię bez żadnego „ale”, ale… to byłoby kłamstwo. Z drugiej strony nie jesteś też na liście moich wrogów. Może to zabrzmi okrutnie, ale jesteś jedną z osób, z którymi spędzam dużo czasu, ale niekoniecznie z własnego wyboru. Mimo to twoje towarzystwo nie jest złe. W skrócie… Nie umiem ci powiedzieć tak albo nie.
— Szkoda — wyszeptała pobielałymi ustami. — Może wtedy wszystko byłoby prostsze.
— Przepraszam…
— Nie przepraszaj. Nie masz za co. To nie twoja wina. Jestem w stanie to zrozumieć.
— Dominique, wierzę, że jesteś wspaniałą dziewczyną, ale obawiam się, że do siebie zupełnie nie pasujemy. — Nie, Scorpius, nie kończ… — Dobrze mi się z tobą rozmawia, ale to wszystko.
— Nie jestem w twoim typie, tak?
— W sumie to… — zawahał się, a Dominique otworzyła oczy i spojrzała na niego — tak. Przykro mi.
— A więc mam konkurencję. Wiedziałam. Zapewne bardzo się ode mnie różni, co?
— Dominique, daj spokój. Proszę. — Wstał z miejsca, gotowy do zebrania się i wyjścia z pokoju. — Nie wypytuj dalej, bo ci nie powiem, już zresztą i tak powiedziałem za dużo. Nie powinienem był, przepraszam. Jeżeli cię to zraniło, to też przepraszam, ale czasem po prostu tak jest, że dwójka ludzi do siebie kompletnie nie pasuje.
Jego słowa zabrzmiały szczerze i dziewczyna słyszała, że on naprawdę wierzył w to, co mówił. Jednak to nie mogło zmniejszyć bólu odrzucenia.
— Więc nie obchodzi cię to, że mogę coś do ciebie czuć?!
Zatrzymał się w pół kroku, po czym powoli na nią spojrzał. Przez dłuższą chwilę jedynie na nią patrzył, a czas się zatrzymał, zupełnie jak w tych mugolskich romansach. W głowie Dominique rozbłysła iskierka nadziei, że nie wszystko było stracone. Tak bardzo chciała do niego podejść i go pocałować!
— Jeżeli cokolwiek do mnie czujesz, zapomnij o tym. Odpuść sobie, zapomnij, znajdź inny obiekt uczuć, bo inaczej będziesz cierpieć, bo tego nie odwzajemnię. Dominique, zasługujesz na kogoś lepszego niż ja. Nie przyniesie ci to niczego prócz bólu za każdym razem, gdy będziesz na mnie patrzeć. Wiem, co mówię, więc proszę, po prostu odpuść. Wiem, że to nie jest łatwe, ale tak trzeba.
Wówczas spuścił wzrok i wyszedł z komnaty, zanim Dominique zdołała go powstrzymać. Nie widział już, jak dziewczyna opadła na kolana, płacząc.
Oddała mu swoje serce, a teraz zrobiła z siebie konkursową idiotkę, choć wypowiedział tylko parę nic nieznaczących słów. Jednak dla niej runął świat.

Ok, Dominique stała się tutaj trochę drama llama, przynajmniej takie mam wrażenie. A ja tymczasem tkwię na piętnastym rozdziale. Trochę go ostatnio popchnęłam do przodu, ale teraz znowu mi się nie chce tego pisać. Najchętniej bym się zawinęła w kocykowe burrito i tylko spała, ta pogoda tylko przymula. No ale nic, nowy rozdział 1 grudnia, szanowni państwo. :D

14 komentarzy:

  1. Podoba mi się! :D Szczególnie... Chyba wszystko bardzo jest super. :D
    Jejku, nie mam głowy do komentowania. .-. Tylko tyle Ci dziś napiszę.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Poczekaj w takim razie na kolejne rozdziały. :D

      Usuń
  2. trochę mnie dziwi, że tylko wybrańcy mogą wchodzic o tego ogrodu różanego, i że częśc uczniów też. trochę naciągane (i to, że McGonagall tak lubi róże, też). No, ale w jakiś sposób całkiem ładny pomysł ;). Do warzenia elliksirur się przydało. Nie wiem, czy łazienka Jęczącej Marty to najlepsa kryjówka, ale może sie dziewczynom uda... I tak całkiem szybko zaczęły na mój gust.Fragment z Dominique faktycznie nieco dramatyczny, ale cóż, dziewczyna się zakochała i została spławiona po linii. Myślę, że w złosci i chęci zemnsty może zabrać się za Rose... Eh. Czekam na ciąg dalszy i zapraszam na niezaleznosc-hp.blogspot.com na nowość

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czemu naciągane? Przecież nie jest mroczną kobitą i żeńskim wcieleniem Snape'a, ma prawo do lubienia róż. :D
      No cóż, warzenie eliksiru trwa trochę czasu i nie jest takie proste, więc nic dziwnego, że chciały jak najszybciej zacząć.
      A Dominique faktycznie została spławiona i jej się to wcale nie podoba. :D

      Pozdrawiam!

      Usuń
  3. Wiesz co, chyba przestanę pisać pod każdym kolejnym rozdziałem, że to jeden z moich ulubionych. To już się staje nudne, prawda? xD
    No nie, ja też chcę takie prezenty na urodziny! xD
    Bardzo dobry opis sceny warzenia eliksiru. Taki trochę mroczny, niepokojący. Czuć było ten dreszczyk :D
    Może się trochę czepiam, ale jedno mnie zastanowiło... Czy podczas warzenia eliksiru płomienie pod kociołkiem też zmieniają barwę? Zmiana koloru wywaru jest dla mnie oczywista, ale ogień?
    Hmm, Rose chyba naprawdę się przepracowuje. Takie schizy podczas nocnego patrolu xD Chociaż zawsze mnie to zastanawiało. 11 to nie jest jeszcze głucha noc, ale jednak trochę późno. Czy nauczyciele nie powinni dbać o uczniów? A jednak niedosypanie przez patrole może się źle odbić na zdrowiu i ocenach ucznia xD
    McGonagall nieźle mnie zaskoczyła! Nie spodziewałabym się, że zaprasza uczniów na herbatki. Teraz zamiast "Weź sobie ciasteczko, Potter" będzie "Weź sobie ciasteczko, Rose" xD
    Od razu kiedy napisałaś o książkach wyszukałam w googlach. Ale nic nie ma ehhh :D
    Fajnie że wspomniałaś o tym podobieństwie Lily, Hermiony i Rose ;)
    Zauważyłam mały błąd. Sceny herbatki u Nervci i treningu Scorpiusa z Dominique nie są oddzielone spacją ani niczym i można się na chwilę pogubić ;)
    Mam nadzieję, że Grimmer nie odkryje, że Scorpius lubi Rose, bo mogłaby jej trochę zatruć życie. W ogóle na początku jak zaczęłam czytać jej przemyślenia i zobaczyłam imię Albusa, to pomyślałam, że Dominique będzie miała podejrzenia co do Scorbusa xddd
    Swoją drogą, nie spodziewałam się po Malfoy'u (tak się to odmienia?) takiej cierpliwości i hmmm, trochę delikatności wobec Grimmer przy mówieniu o jego uczuciach (a raczej ich braku xD) do niej. Jednak nie taki zimny gad z niego :D To się rodzeństwo zgrało w miłosnych dramach :D
    Szczerze mówiąc, nawet trochę poczułam współczucie wobec Dominique, Ale tylko troszeczkę :D I w sumie ta scena mi się podobała. Jak dla mnie nie była zbyt dramatyczna, ot, taka dopasowana do bohaterki ;)
    Z niecierpliwością czekam na następny rozdziął!
    Pozdrawiam i życzę weny! ;D
    ~Arya

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj tam oj tam, zawsze fajnie wiedzieć, że się podoba! :D A jeśli te Ci się podobają, to poczekaj na kolejne, bo ja sama już chcę zobaczyć Wasze miny przy czytaniu. XD
      A że było czuć dreszczyk, to dobrze, bo tak miało być. :D Potem będzie tylko gorzej. *mroczny śmiech*
      Hmm, a wiesz, że teraz sama się nad tym zaczęłam zastanawiać? To bardzo dobre pytanie. Ale wydaje mi się, że tak jak u nas płomienie mogą przybrać niebieską barwę, to magiczne płomienie tym bardziej dałyby radę zmienić kolor. Jeszcze nad tym pomyślę, dzięki za zwrócenie uwagi. :D
      Patrole też mnie zawsze zastanawiały, serio! Ale pamiętam, że prefekci mieli dyżury również po ciszy nocnej, więc nie wiem, jak oni to rozwiązywali.
      Hahahaha, tak będzie! xD
      Te książki nie istnieją, przykro mi. xD Powiem tylko, że dwie z nich będą miały znaczenie dla fabuły, jedna większe, druga mniejsze, a trzecia jest eastereggiem do mojego innego opowiadania. Kto czytał, ten powinien wiedzieć. XD
      Dzięki za zwrócenie uwagi, już poprawiłam. :D
      Co do miłosnych dram rodzeństwa: potem będzie jeszcze gorzej, tyle mogę powiedzieć. XD Jestem przy piętnastym rozdziale, a już poplątałam tak, że sama jeszcze nie wiem, jak się wyplączę. ._.

      Dziękuję, wena jak na razie dopisuje, więc jest dobrze! :D

      Pozdrawiam cieplutko ^^

      Usuń
  4. Zaczęło się warzenie eliksiru. Jak na razie dziewczynom dobrze poszło. Może dlatego, że to dopiero początek. Ciekawe jak im będzie szło dalej.
    Trochę szkoda mi Dominique, że Scorpius odrzucił jej uczucia. Z drugiej strony dobrze, że Scorpius jej powiedział jak to u niego wygląda. Nie będzie jej przecież oszukiwał, że jest inaczej. Ciekawe jak Dominique zareaguje na wiadomość, że to Rose jest jej rywalką.
    Jestem też ciekawa jakie znaczenie będą mieć książki, które Rose dostała od McGonagall.

    Czekam na kolejny rozdział.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dalej będzie ciekawie, to na pewno. :D
      A na pozostałe pytania odpowiedzi w kolejnych rozdziałach, tyle powiem!

      Pozdrawiam :)

      Usuń
  5. Moja kolekcja "ciekawe opowiadania" co jakiś czas się zwiększa. Twój z wielką przyjemnością przeczytałam, bo masz bardzo ciekawy pomysł na nie. Kocham tematykę Dramione i Nowego Pokolenia, które dodaje taki powiew świeżości do całego Potterowskiego grona.
    Powiem ci ty, nie zawiodłaś mnie!

    Nie będę rozpisywać się na temat poszczególnych rozdziałów, bo to nie ma sensu. Mogę jedynie wspomnieć, że pomysł o turnieju jest pozornie banalny i dość dziwny jak na szkołę magii, lecz przekonałaś mnie do niego i po czasie bardzo mi się spodobał. Dodanie magii do tego jeszcze bardziej zachęca. Podziwiam!

    Scorpius jest podobany do swojego ojca, ale widać, że jednak nie do końca, co oczywiście mnie bardzo cieszy. Nie jest już wychowany na czystokrwistego gbura, którym był Draco. Ma jakieś uczucia i potrafi nawet zachować się jak człowiek, co widać przy rozmowie z Dominiq. Podoba mi się to, lecz sama Dominiq już nie do końca. Jest taka sama jak jej ten braciszek, który także mnie drażni, ale o tym nie będę się rozpisywać.
    Rose biedna, ja to bym coś wymyśliła by złamać nogę temu pięknemu rodzeństwu czy coś... Chciałabym na samym końcu "zobaczyć" taniec Rose i Scorpiusa. Niech tamci spadają!
    Za dużo w jednym rozdziale, jak coś sobie przypomnę o czym miałam napisać, to jeszcze wrócę :)

    Nie chce mi się już kierować się do spamownika, więc jeśli mnie nie zabijesz, to napiszę tu link do bloga. Może będziesz miała ochotę wpaść.
    http://hogwarckie-opowiesci.blogspot.com/
    Pozdrawiam!
    #Nath

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dramione jest tak dużo, że raczej niczego już nie wnosi, ale to tylko moje skromne zdanie. :D W każdym razie bardzo dziękuję i cieszę się, że się podobało!

      Dominique musi być podobna do Briana, w końcu są rodzeństwem - uwarunkowanie genetyczne i podobne środowisko, te sprawy. :D

      Dziękuję za komentarz!

      Usuń
  6. Trochę to zaskakujące, że McGonagall jest powszechnie znana, jako wielbicielka róż, no ale w sumie, czemu nie :D Widac, że dzieci Wspaniałego Trio, mają trochę wygodniej w szkole, skoro dostaja klucze do pawilonu ;p
    Bardzo fajnie wyszło ci opisanie, jak dziewczyny gotowały eliksir. Mroczna atmosfera była wyczuwalna xd
    Rose to taka mądra bestia, dobrze, że ją mają xd
    McGonalall znowu mnie zaskoczyła, chyba mięknie na starość! Ale to dobrze ^^ Nie jest to aż tak strasznie dziwne, że zaprasza prefekt i najlepszą uczennicę na herbatkę, a do tego podarowuje jej książki, zwłaszcza, że pozostje w kontakcie z jej rodzicami.
    Ale mi narobiłaś smaka na taką wypasioną herbatkę... zarówno teraz, jak czytam drugi raz, żeby pomóc sobie z komentarzem, jak i wtedy gdy czytałam po raz pierwszy xd Wtedy nawet bardziej, bo siedziałam na przystanku i wiatr pizgał ze wszystkich stron ;c
    Biedna Rosie, szkoda mi jej, że jest taka przemęczona ;c Ale rzeczywiscie, z niczego nie może zrezygnować, chyba, że pozwoliłaby sobie na opuszczenie sie lekko w nauce, no ale to do niej niepodobne. Mam nadzieję, że jakoś sobie poradzi z nadmiarem obowiązków :) Na pewno dobrze jej było z kimś pogadać przy herbatce, nawet jeśli to była dyrektorka szkoły
    Troche mi sie zrobiło szkoda Dominique, ale jednak nie jakos bardzo xd jak nie nadąża za poziomem Scorpiusa, to po co się pchała na turniej? :D Rose by trzymała tempo...
    Scorpius bardzo mile mnie zaskoczył ty, że powiedział Domi wszystko szczerze i nie dawał jej żadnych bezsensownych złudzeń. Może teraz czuje się zraniona, ale jednak powinna być mu wdzieczna, że nie chce sie nią bawić. Prędzej czy później na pewno sobie to uświadomi :P
    No i mam nadzieję, ze się nie dowie, że Scorpius czuje miętę do Rosie, bo zacznę się martwić o bezpieczeństwo naszego rudzielca xd
    Cóż ostatnio było sporo interakcji Scorose, więc rozumiem, ze to dlatego postanowiłaś mnie torturować i ich nie spiknąć w tym rozdziale :D No trudno, na razie ci to wybaczę xd Ale rozdział i tak bardzo dobry ;) (Jak zwykle, w sumie xd)
    Weny życzę i pozdrawiam ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oczywiście, że mają wygodniej, w końcu mają chody, a co! :D
      Wypasiona herbatka zawsze spoko, polecam bardzo! :D
      Dominique pchała się na turniej, bo chciała sobie udowodnić, że potrafi tańczyć. To taki typ królowej, ona musi błyszczeć i być w centrum uwagi, a turniej się do tego nadaje idealnie. A że skierowała uczucia w stronę Scorpiusa... No cóż, tu popełniła kolejny błąd. :D
      Scorp sam do końca nie wiedział, co ma zrobić, ale z drugiej strony półsłówka raczej nie leżą w jego naturze. ^^
      Oj tam oj tam, potem będzie taka dawka ScoRose, że chyba Ci to wszystko wynagrodzi. :DDD

      Pozdrawiam cieplutko <3

      Usuń
  7. Sorry za moje opóźnienie! Prawdę mówiąc trochę mam problem z zabraniem się do skomentowania. Zastanawiałam się co Ci tu napisać. Bo mam jakieś mieszane uczucia.
    Z jednej strony to uwielbiam tę historię i nie mogę się doczekać dalszego ciągu. Podobają mi się również wszystkie przeszkody, które pojawiają się między naszymi bohaterami.
    Ale z drugiej strony zastanawia mnie... ta ich bezpośredniość. Wszystkich!

    "Czy ty mnie w ogóle lubisz?" - ta Dominique to mega odważna, że zdecydowała się na rozpoczęcie takiej konwersacji, mimo to że przecież mogła przypuszczać jaka będzie odpowiedź. Trochę dużo zaryzykowała biorąc pod uwagę to, że Scorpius jest jej partnerem w turnieju. Może się teraz zrobić trochę niezręcznie. Czy w takim razie to nie był lekki samobój z jej strony?
    Ale znakomicie opisałaś jej uczucia co do chłopaka. I dobrze rozumiem w sumie, że się wkurzyła :p
    No i zastanawia mnie też taka otwartość Malfoya. Praktycznie jej się wyspowiadał. Nie spodziewałabym się tego po nim.
    Po drugie podobnie było w poprzednim rozdziale z Rose i Brianem. Oni też tak wprost ze sobą porozmawiali. I ok, ja rozumiem, że to są nastolatki, mają po 16/17 lat, ale zastanawia mnie czy rzeczywiście młodzież z taką łatwością uzewnętrznia swoje uczucia? Szczerze mówiąc, już nie pamiętam xD O jaaa, ależ jestem stara :p

    Nie zrozum mnie źle, ja rozumiem, że teraz to się zrobi ciekawie, będzie napięcie i intrygi... I dramat ogólnie! :D No ale tak nie dawała mi spokoju ta myśl ;)

    Poza tym bardzo mi się podoba ta relacja Rose z McGonagall! Ta kobieta zawsze była cudowną osobą i w Twoim opowiadaniu bardzo przypomina kanoniczną siebie :)

    Pozdrowienia! Czekam na next!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Powiem Ci, że nawet nie zwróciłam za bardzo uwagi na tę szczerość, wydawało mi się to naturalne, pasujące i do bohaterów, i do sytuacji, także nie zastanowiłam się nad tym za bardzo. Oboje są raczej odważni i nie mają problemu z wyrażaniem uczuć; mogę jednakże wskazać kontrargument - Rose, Brian i parę innych osób również, o czym się później przekonacie. Oni zdecydowanie mają z tym problemy. Także jakaś równowaga jest chyba. :D

      A za miłe słowa dziękuję, na laurach nie spocznę. <3

      Usuń

Czarodzieje